The University of Greenwich Generator is setting sail on a thrilling new journey of knowledge exchange with the launch of its first-ever podcast the Navigator. Crafted in collaboration with Lucien von Schomberg, Senior Lecturer in Creativity and Innovation at Greenwich Business School it promises to be an exciting platform for innovation, entrepreneurship, and thought-provoking conversation. The podcast aims to bridge the gap between academic insights and real-world issues in an easily digestible way. Through engaging conversations, listeners can expect to gain (...) valuable knowledge from industry leaders and academic experts alike. Operating on three key principles—knowledge communication, knowledge exchange, and knowledge creation—this podcast embodies the essence of the Generator's mission, inspiring, educating and fostering collaboration. The first episode explores the limitless potential of AI in today's world, unravelling its impact on business, education, and society. Guests share their profound insights, experiences, and practical advice, shedding light on how AI is shaping our future. The episode delved deep into the ethical implications but also vast potential of using AI in the future and how it will affect both education and the wider world. The episode boasts an impressive lineup of inaugural guests, including Jane Harrington, the Vice-Chancellor of The University of Greenwich, Carl Thomas, Enterprise Advisor, and founder of Audiowings, Ghislaine Boddington, Professor in Digital Immersion, and Neil Saunders, Senior Lecturer in Mathematical Sciences. Together, these guests provide diverse perspectives on the future of AI at the university and beyond. (shrink)

Georg Simmel has long been appreciated as a major theorist of the arts in society, as well as of aesthetic phenomena in general in social life. Yet Simmel’s essays in the area have remained dispersed for many years across the disparate parts of his corpus and have not been easy to survey in their full thematic cohesion and interconnection. This symposium article reflects on Austin Harrington’s comprehensive anthology of these writings in English, published in 2020, which assembles virtually all (...) the relevant titles – many of them appearing in English for the first time. Among the central topics of discussion are Simmel’s fluid style of theorizing, his thinking about representation, reality and modernity in art, his relationships to philosophers and artistic personalities, and his legacy for the present. (shrink)

The articles brought together in this double-length section of the Annual Review of Theory, Culture & Society focus on two intertwined strands of the thought of Georg Simmel, both of them neglected until recent years. A first bears on what might be called Simmel’s metaphysics of the social, or what he himself once called ‘sociological metaphysics’. A second strand centres on the renewed contemporary relevance of Simmel’s ideas about money economies and their relation to precarious individual life-situations in an age (...) of global economic turbulence. Current sensibilities in the wake of global economic crisis and the demise of some of the more euphoric sociologies of globalization of the last two decades provide a timely setting for a reappraisal of Simmel’s thinking. With the completion in 2012 of the Suhrkamp edition of Simmel’s collected works, Simmel’s themes need to be explored more deeply, including particularly his thinking about lived experience, transcendence, death, fragmentary worlds of value, and allegorical representation. This issue of the journal showcases some of the latest scholarly work and foregrounds several pivotal primary pieces unavailable in English until now. (shrink)

Austin Harrington’s monumental investigation into the ‘radical centrists’ of the Weimar Republic is discussed in terms of key themes such as universalism, cosmopolitanism, and the critique of Eurocentrism that still resonate with recent debates. Contrasting the voices of lesser known critical intellectuals from this period such as Karl Jaspers and Kark Mannheim with the political writings of Max Weber and Georg Simmel, as well as with the reactionary positions of Carl Schmitt and Martin Heidegger, Harrington’s book affords a (...) useful critical perspective on ‘protesting the West’, yesterday and today. (shrink)

The luminaries of late thirteenth-century Europe took great interest in the mysterious fifth-century author known as Dionysius the Areopagite. They typically read Dionysius not in the original Greek, but in a Latin edition prepared sometime in the middle of the thirteenth century. This edition, which appeared first in Paris and later circulated all over Western Europe, was no mere translation. In addition to the famous translation made by Eriugena in the ninth century, it contained translations of scholia on the Dionysian (...) texts made by Anastasius the Librarian, alternative readings provided by Anastasius and other Latin readers, as well as excerpts from Eriugena's own theological masterwork, the Periphyseon. University scholars such as Albert the Great and Thomas Aquinas thus learned Dionysian mystical theology not only from his text, but from the seven-hundred year interpretive tradition that literally surrounded it on the page. (shrink)

Thomas Kuhn’un 1962 yılında yayımlamış olduğu “Bilimsel Devrimlerin Yapısı” adlı kitabı bilimsel gelişme, bilimin doğası ve bilimsel bilginin özerkliği gibi çeşitli bilim felsefesi konularında alanında rölativist ya da göreci bir anlayışa katkıda bulunarak bilimin sarsılmaz statüsüne zarar verip vermediğine yöneliktir. Kuhn’un rölativistlikle suçlanmasına yol açan argümanlardan ön plana çıkan ikisi; iki farklı rakip paradigmaya bağlı olan kuramların kıyaslanmasının mümkün olmadığını ileri süren metodolojik eşölçülemezlik argümanı ile kuramdan bağımsız nötr gözlem önermelerinin olamayacağını belirten gözlemlerin kuram yüklü olduğu savıdır. Kuhn (...) bu argümanlar çerçevesinde kendisine getirilen görecilik iddialarına karşı çıkar ve bilim felsefecilerinin ona yöneltmiş olduğu eleştirilere yıllar içerisinde “Bilimsel Devrimlerin Yapısı” kitabının ek bölümlerinde cevap vermektedir. Bu bağlamda, Kuhn’un bu iddialara ikna edici bir cevap verip vermediğini tespit edebilmek ve onun gerçekten bilim ve bilimsel bilginin statüsü konusunda rölativist olup olmadığını soruşturmak için ortaya konulan eleştirilerin etraflıca ele alınması gerekliliği ortaya çıkmaktadır. Diğer bir deyişle, Kuhn'un görecilik konusu ile ilgili bir neticeye varabilmek amacıyla onun bütün bilim anlayışının göz önünde bulundurulması önemlidir. Dolayısıyla Kuhn'un genel bilim tasviri bu çalışmanın odağını oluşturmaktadır. Bu bakımdan çalışmada, ilk olarak kısaca “göreciliğin” ne anlama geldiği ortaya konulacak, ardından Kuhn’un eşölçülemezlik ve kuram yüklülük tezleri ayrıntılandırılarak, bu çerçeve içerisinde neden rölativist olarak kabul edildiği serimlenecektir. Nihai olarak, Kuhn'un kendisine getirilen eleştirilere karşı ortaya koyduğu cevapların rölativist suçlamalardan sıyrılması için sağlam gerekçeleri sağlayamadığı ortaya konulacaktır. (shrink)

Thomas Nagel’ın “Yarasa Olmak Nasıl bir Şeydir” makalesi ve “Hiçbir Yerden Bakış” adlı kitabı aşırı derecede alıntılanmış iki eserdir. Buradaki argümanlar sıklıkla bilincin öznel boyutunun nesnel-bilimsel bir açıklamasının tümüyle yapılabilmesinin mümkün olmadığını gösteren, veya fizikalizmin sıkıntılarını dile getiren, veya düpedüz fizikalizmin bir reddi olarak algılanmış veya kullanılmışlardır. Bu çalışmamda her üç algının da, değişen oranlarda, hatalı olduğunu savunuyorum. Tezimi savunabilmek için, söylediğim üç ana yorumun, her birini özetliyor ve bunların her birinin neden yanlış olduğunu gösteriyorum. Böylelikle Nagel’ın ana projesi (...) olan nesnel fenomenoloji önerisini öne çıkararak tüm bu hataların bu projenin genelde pek incelenmemesi veya incelendiğinde yanlış algılanmasına dayandığını ortaya koyuyorum. Bunları ikna edici şekilde yapmak için gösterdiğim gerekçeler nihayetinde Nagel’ın nesnel fenomenoloji projesi aracılığıyla “bilincin öznel karakterini nesnel bir şekilde açıklamaya çalıştığı” şeklindeki ikinci tezimi destekleyecektir. (shrink)

Fen eğitimi ve öğretiminin anahtar unsurlarından bir tanesi bilimin doğasının ve özelliklerinin doğru bir şekilde tespit edilmesidir. Bilimin doğasına yönelik tespitler fen eğitimi yöntemlerini birçok açıdan etkilemektedir. Fen eğitimi ve fen öğretimi ile ilgili olan kişiler bilimin doğasının açık bir şekilde öğretilmesi gerektiğini kabul etmektedir. Thomas Kuhn’un bilim tarihi, bilim felsefesi ve bilim sosyolojisi alanlarını içeren incelemeleri neticesinde ileri sürdüğü bilimin yapısına, işleyişine ve doğasına yönelik tezleri (paradigma, olağan bilim, bilimsel devrimler, eşölçülemezlik, bulmaca çözme, kuram seçimi, keşif ve (...) gerekçelendirme ayrımı) fen eğitimi ve öğretimi alanında sıklıkla başvurulan kaynaklar olmuştur. Bu doğrultuda makalede mantıkçı pozitivist bilim anlayışının bilimin nesnel, evrensel, kesin gerçekleri ortaya çıkaran, sosyal-kültürel değerlerden ve ön yargılardan bağımsız, bilimsel bilginin birikimsel bir şekilde ilerlediği yönündeki iddiası bilimin gerçek doğasını yansıtamadığı düşüncesiyle Kuhn’un görüşleri çerçevesinde tartışılmaktadır. Makalenin temel savı Kuhn’un bilime ve bilimin doğasına yönelik tespitlerinin bilimin gelişen, dönüşen ve değişen yapıdaki gerçek doğasına vurgu yaptığı ve böylece fen eğitiminde sıklıkla başvurulan bilimin doğasına yönelik kavrayışı dönüştürdüğüdür. (shrink)

Thomas Hobbes (1588-1679) toplum sözleşmesi teorisinin kurucusu olarak kabul edilen önemli bir siyaset kuramcısıdır. Hobbes’un doğal durumu tanımlaması, toplumun oluşmasındaki nedenleri belirtmesi, yetkiye ve siyasi yükümlülüklere dair fikirleri siyasi düşünce tarihinde dikkat çeker. Düşünür, özellikle yaşadığı yüzyılda monarşiyi güçlendirmek adına siyasal itaati meşrulaştırmanın gerekliliği üzerinde durmuş, dönemin koşullarından dolayı Tanrı fikrini tamamıyle dışlayamamıştır. Bu yüzden toplum sözleşmesi fikrini temellendirdikten sonra ahlaki yasalar ve yükümlülükler aracılığı ile Tanrı kavramını teorisine dahil etmeyi seçmiştir. Bununla birlikte, kendisinden önceki düşünürlerin aksine Tanrı’ya siyasal (...) ve toplumsal düzeni sağlama hususunda ancak ikincil bir görev vermiştir. Tanrı kavramını ve yazılı olmayan kuralların yükümlülüğünü dışlaması, söz konusu dönemde Hobbes’un ateist olduğuna dair tartışmalara yol açsa da, kendisi bunu kabul etmemiştir. Bizim kanaatimiz, Hobbes’un aslında bir ateist olduğu ve Tanrı fikrini sadece toplumun düzenini sağlamak için siyasi bir araç olarak kullandığı yönündedir. Bir başka deyişle, argümanımız; Hobbes’un dini ve Tanrı korkusunu, bireyleri yazılı yasalara uymaları yönünde zorlamak için kullandığı şeklindedir. Bu argümanın haklılığını gösterebilmek için makalemizde Hobbes’un De Cive ve Leviathan kitaplarındaki argümanları analiz edilmiş ve geliştirmiş olduğu kuramda dinin ve Tanrı’nın yeri incelenmiştir.Özet: Thomas Hobbes, İngiltere’de sosyal ve siyasi düzenin tehlike altında olduğu ve egemen gücün meşrulaştırılması gerektiği bir dönem olan onyedinci yüzyılda yaşamıştır. Doğal bilimlerdeki ilerlemeler ve felsefik düşünce yapısındaki değişimler, rasyonaliteyi önemli kılarak, söz konusu dönemde egemenin gücünün ve bireylerin özgür istencinin sorgulanmasına olanak vermiştir. Bu yüzden, Tanrı, din ve siyasi yükümlülükler ile ilgili sorunlar da yeni bir boyut kazanmıştır. Hobbes’un esas felsefesi Aristoteles teleolojisini çürütmek ve sonrasında da onu mekanik yaklaşım ile değiştirmekti. Hobbes’un modern doğal bilimlere olan yaklaşımı, siyaset felsefesini de mekanik bir yaklaşımla temellendirmeye itmiştir. Bu sebeple, Tanrı’nın birincil rolünü siyaset felsefesinden çıkarmış, ama bunu yaparken de Tanrı’nın varlığını inkar etmemiştir. Hobbes’un bu makalede tartışılan kitapları; De Cive ve Leviathan’da, bireylerin toplumun önemli parçaları olduğundan ama doğal olarak siyasi birer varlık olmadıklarından bahsedilir. Hobbes’a göre bireyler hayatta kalmak için siyasi bir kurumun altına girmek durumundadırlar. Bir başka deyişle, insanın zayıflığı, siyasi toplumun kurulmasını gerekli kılmıştır. İnsan doğal olarak siyasi bir varlık olmasa dahi, siyasi bir kurum altında yaşamak insan doğasına aykırı bir durum değildir. Hobbes’un üzerinde durduğu temel nokta, sivil toplumun yapay bir ürün olsa dahi bireylerin refahı için gerekli olduğudur. Yazılı yasaların ve bir otoritenin, kısacası zorlayıcı bir gücün olmaması halinde, insanlar tehlike altında olacaktır. Bu koşullar altında, bir kişinin kendisini koruması için ne gerekiyorsa yapacağı şaşırtıcı bir durum değildir. Böylesi bir savaş durumunu engellemek için, kişiler doğal durumdaki sınırsız özgürlüklerini bırakarak, egemen bir gücün altında yaşamayı tercih edeceklerdir. Aslında Hobbes’a göre, insanın güvenliğini sağlayan siyasi toplumun varlığı değil, zorlayıcı bir gücün varlığıdır. Bu güç, insanların barış içerisinde yaşaması için gereken koşuldur. Bir başka deyişle, bireyler önce toplumu oluşturmak için sonra da o toplumun devamlılığını sağlamak için bir güçten korkmalıdırlar. Korku kavramı olmadan Hobbes’un bahsettiği siyasi güce bir temel bulmak zor olacaktır çünkü korku faktörü bireylerin kişisel çıkarları ile toplumsal iyinin karşı karşıya geldiği durumlarda, bireyi korkutarak siyasi güce uymayı zorlayacak ve böylece toplumsal refahı sağlayacaktır. Bu noktada, Hobbes’un kuramına Tanrı kavramı dahil olur. Bu makalede, Hobbes’un kuramında dinin rolü olmadan siyasi yükümlülük kavramının eksik kalacağı tartışılmıştır. Bireyler birbirlerinden korktukları için ve güvenliğe ihtiyaçları oldukları için bir toplumun altında yaşamayı tercih ederler. Hobbes’a göre bu ihtiyaç Tanrı korkusuyla desteklenmelidir. Fakat, Hobbes ne Tanrı korkusunu ne de ahlaki yasaların varlığını doğal durumda kullanmıştır. Bunun yerine, sonrasında siyasi düzen için gerekli olan yükümlülüklere bir temel bulmak için, Tanrı kavramını kullanmayı seçmiştir. Hobbes, burada analiz edilen kitaplarında doğal yasalar, ahlaki yasalar ve ilahi yasalar kavramlarını açıklar. Ona göre, doğal yasalar ahlaki yasalardır ve aynı zamanda ilahi yasalar olarak da adlandırılabilirler. Bu yüzden üçü de aynı görünür ve hepsi de Tanrı tarafından verilir. Tanrı her bireye akıl verdiğinden, herkes bu yasalara akılları aracılığı ile ulaşabilir. Hobbes’un kuramında bu noktaya kadar, sadece sivil toplumda değil, doğal durumda da ahlaki yükümlülüklerin olmasına imkan veriliyordu. Fakat, Hobbes insanların doğal durumda ahlaki bilinçlerinin olmadığını ve ahlaki yasalara uymak zorunda olmadıklarını söyler. Ona göre doğal yasalar, ahlaki yasalar ya da Tanrı’nın yasaları, adına her ne dersek diyelim, yükümlülük yaratan yasalar olmaları için bir sivil otoritenin yaptırımında olması gerekir. Her ne kadar da doğal durumda ahlaki yasaların varlığından söz etse de, söz konusu yasaların insanların toplum altında yaşamaya geçmeden önce yükümlülüğe yol açmadığını da ekler.Doğal yasalar sadece insanları toplum altında birleştirmeye zorlayacak bir güç olması halinde, Tanrı’nın buyrukları olarak zorunluluğa dönüşürler. Bu demektir ki; ahlaki ilkeler siyasi bir güç olmadığı sürece anlamsızdırlar. Hobbes’un felsefesinde aklın buyrukları ve Tanrı’nın yasaları iki farklı kavram olarak ortaya çıkar; bu durum da bizi Hobbes’un aslında Tanrı’ya inanmadığını savunmaya kadar götürebilir. Halbuki, Hobbes’un yükümlülükleri meşrulaştırmak için dinin gücüne ihtiyacı vardır. Bu sebeple, Tanrı’yı bir araç olarak kullanmayı seçmiştir. Böylece, egemenin mutlak gücünü de sınırlamış ve yükümlülükler için de bir temel bulabilmiştir. Bir başka deyişle, Tanrı’nın varlığının dini açıdan meşrulaştırmasını yapmak yerine, egemen gücün eline dini ve Tanrı’yı siyasi ve sosyal düzene ulaşmak için bir araç olarak vermiştir. Hobbes’un göstermeye çalıştığı, Leviathan diye adlandırdığı toplumun bireylerden oluştuğu ve bu bireylerin egemen güce biat etme sebeplerinin, kendilerinin vermiş olduğu rıza ve yetki olduğudur. Kısacası, Hobbes siyaset felsefesinin temeline Tanrı’yı değil, öznelerin özgür iradelerini koyar. Bireyler doğal durumdaki sınırsız özgürlüklerinden feragat ederek bir egemen altında yaşamaya rıza göstermişlerdir, çünkü karşılığında güvenliklerini sağlayacaklardır. Bu anlaşma gereği egemene itaat etmeyi kabul ederler. Böylece siyasal olarak bireyin bağlı bulunduğu yükümlülükler Tanrı kavramı ile sınırlandırılmış olan egemenin gücü ile meşrulaştırılmış olur. Bu makalede, Hobbes’un egemenin mutlak gücünü ilahi irade olan Tanrı ile sınırlandırmış olduğu gösterilir. Aslında Hobbes’un yapmaya çalıştığı, egemenin gücüne mutlakiyet sağlayarak, onu ne dünyevi ne de ilahi bir güce karşı sorumluluk altına sokmaktır. Bunu nasıl başardığı ise bu makalede, Hobbes’un De Cive ve Leviathan kitaplarının analiz edilmesi ile detaylı olarak gösterilmiştir. (shrink)

Thomas Jefferson had a profoundly advanced educational vision that went hand in hand with his political philosophy - each of which served the goal of human flourishing. His republicanism marked a break with the conservatism of traditional non-representative governments, characterized by birth and wealth and in neglect of the wants and needs of the people. Instead, Jefferson proposed social reforms which would allow people to express themselves freely, dictate their own course in life, and oversee their elected representatives. His (...) educational vision aimed to instantiate a progressive social climate only dreamed of by utopists such as Thomas More, James Harrington and Louis-Sébastian Mercier. This book offers a critical articulation of the philosophy behind Jefferson's thoughts on education. Divided into three parts, chapters include an analysis of his views on elementary and higher education, an investigation of education for both the moral-sense and rational faculty, and an examination of education as lifelong learning. Jefferson's educational rationale was economic, political and philosophical, and his systemic approach to education conveys a systemic, economic approach to living, with strong affinities to Stoicism. Thomas Jefferson's Philosophy of Education will be key reading for philosophers, historians and postgraduate students of education, the history of education and philosophy. (shrink)

In the last few years, there has been a notable surge of interest in the themes of civil religion and the battle against “priestcraft” among historians of political thought. Examples include Eric Nelson’s The Hebrew Republic; Paul Rahe’s Against Throne and Altar; Jeffrey Collins’s The Allegiance of Thomas Hobbes; Jonathan Israel’s work on the legacy of Spinoza; Justin Champion’s work on John Toland; and my own book, Civil Religion. Within the intellectual space created by this recent scholarship, this article (...) focuses on relevant themes in the work of the one of the two thinkers who J.G.A. Pocock identified as most responsible for the “implantation of the values of civic humanism in English political thought” – namely, James Harrington (the other being the 3rd Earl of Shaftesbury). (shrink)

Bu makalede, bilim felsefecisi kimliğiyle tanınan Thomas Kuhn’un eğitim ve özellikle fen eğitimi alanındaki görüşlerine değinilmektedir. Fen eğitimi, bilim, bilimin doğası ve bilim uygulamaları hakkında düşünceler geliştirmeye odaklanarak fen öğrenimi için gerekli olan beceri ve anlayışın geliştirilmesini amaçlamaktadır. Fen eğitiminin temel amaçlarından biri bilimin gerçek doğasının tespit edilmesi ve bu doğrultuda bir eğitim modelinin belirlenmesidir. Bu çerçevede Kuhn’un bilim tarihine yönelik incelemeleri neticesinde ileri sürdüğü paradigma kavramı bilimin doğası ve fen eğitimi konusundaki görüşlerin değişimine yol açmıştır. Kuhn açısından (...) fen eğitimi yürürlükteki bilim yapma tarzının temelinde yatan paradigma ve öğretilerinin bilim insanlarına ve öğrencilere aktarılması sürecidir, bu nedenle fen eğitimi yalnızca olağan bilim döneminde mümkündür. Kuhn’un eğitim modeli, mevcut paradigmayla ilişkili olarak karşılaşılan bulmaca ya da sorunları çeşitli örneklerden hareketle tekrar tekrar çözmeye çalışan öğrenciler aracılığıyla gerçekleştirilir. Kuhn’un olağan bilimin sınırları içerisinde kalarak değerlendirdiği fen eğitimi anlayışı eleştirel düşünceyi engellediği iddiasıyla Karl Popper, John Watkins ve Richard Bailey tarafından katı, tutucu, dogmatik ve endoktrinasyonu vurgulayan bir eğitim anlayışı olarak görülmektedir. Bu çerçevede makalede, öncelikli olarak Kuhn’un bilimin doğası ve bilimin gelişim tarzına yönelik belirlemeleri doğrultusunda fen eğitimine yönelik düşünceleri ve bu düşüncelerin eğitim alanındaki yansımaları incelenmektedir. Ardından, Kuhn’un fen eğitimi üzerine görüşlerinin iddia edildiği gibi dogmatik bir yapıda olmadığı, endoktrinasyonu ya da zorla öğretimi vurgulamadığı, bu tür yorumların radikal bir yaklaşımdan öteye gidemediği ileri sürülmektedir. Son olarak makalede, Kuhn’un fen eğitimi anlayışının yalnızca bir durum tespiti ya da bir fen eğitimi tasviri olarak değerlendirilmesi gerektiği düşüncesi ön plana çıkarılmaktadır. -/- In this article, Thomas Kuhn’s impact, who is known as a philosopher of science, on science education are mentioned. Science education aims to develop the skills and understanding necessary for science learning, with a focus on developing ideas about science and the nature of science. One of the main purposes of science education is to determine the true nature of science and to determine an education model in this direction. In this context, the concept of paradigm, which Kuhn put forward as a result of his studies on the history of science, has led to a change in views on the nature of science and science education. For Kuhn, science education is the process of conveying the paradigm underlying the current way of doing science to scientists and students because science education is possible only in the normal science period. Kuhn’s educational model is carried out through students who repeatedly try to solve puzzles or problems encountered in relation to the current paradigm. Kuhn’s understanding of science education is seen by Karl Popper, John Watkins and Richard Bailey as a rigid, conservative, dogmatic and indoctrinational education approach with the claim that it prevents critical thinking. In this context, the article primarily examines Kuhn’s thoughts on science education and the reflections of these thoughts in the field of education. Then, it is argued that Kuhn’s views on science education are not dogmatic as claimed, he does not emphasize indoctrination, and that such interpretations cannot go beyond a radical approach. Finally, in the article, it is emphasized that Kuhn’s understanding of science education should be evaluated only as a description of science education. (shrink)

Orta Çağ’da, İslam düşüncesi içerisinde yazılmış olan İbn Sînâ’nın eş-Şifâ: İlahiyat’ı, Gazzâlî’nin Makâsıdu’l-Felâsife’si ve İbn Rüşd’ün, Aristoteles’in eserlerine yazmış olduğu şerhler gibi pek çok felsefî ve teolojik eser Latinceye çevrilmiştir. Söz konusu çeviri eserler vasıtasıyla, İslam düşüncesinde carî olan, Tanrı’nın tikelleri kendi zatlarında bilip bilmediği, Tanrı’nın zatı gereği fiilde bulunup bulunmadığı, din ve felsefenin uzlaşıp uzlaşmayacağı gibi tartışmalı pek çok mesele Batı’ya intikal etmiştir. Bunlara ilaveten Tanrı’nın mutlak kudretinin alanının ne olduğu sorunu da Batı düşüncesinde bilinir hale gelmiştir. (...) Bu çalışmada, “Tanrı mantıksal olarak mümkün olanı yapabilir ve bu durum Tanrı’nın mutlak kudretine halel getirmez” anlayışının Latin Batı dünyasına İbn Sînâ’nın eş-Şifâ’sı ve Gazzâlî’nin Makâsıdu’l-Felâsife’sinin çevrileri vasıtasıyla intikal ettiği ortaya konulmaya çalışılmıştır. Tespit edebildiğimiz kadarıyla, Gazzâlî’nin Makâsıdu’l-Felâsife’de bu konuya ilişkin serdettiği fikirler ile Hristiyan teolog/düşünür Thomas Aquinas’ın fikirleri arasında önemli ölçüde benzerlik söz konusudur. Söz konusu benzerlik temele alınarak, Thomas Aquinas’ın bu hususta İslam düşüncesinden beslendiğini söylemek kuvvetle muhtemeldir. (shrink)

İngilizler, Oryantalizm alanında önemli çalışmalar ortaya koymuşlardır. Geçmişte İngilizler ilk dönemlerinden itibaren İslamiyet hususunda bilgi birikimleri üst seviyelere ulaştığı halde, Şiîlik çalışmaları işin içine dâhil olduğunda daha geç tarihlere rast gelmiştir. İngilizlerin Şiilik alanında çalışmalarının hayata geçmesiyle ilginç hususiyetler kendini göstermiştir. Bilgi-siyaset, siyaset-bilgi denklemleri İngilizlerin Orta Doğu coğrafyasındaki etki ve icraatlarında değişmeyen hareket noktası olmuştur. Safevîler döneminden başlayarak, Dünya savaşları sürecinde saha hâkimiyetlerinin arka planında yüksek bilgi birikimi kendini göstermiştir. Ortadoğu bugün bile bu etkiden hala kurtulamamıştır. Çalışmamızın ana ekseni (...) class='Hi'>olan İngiliz erken dönem Şiilik çalışmalarının genelinde göze çarpan hususları arz ettikten sonra bu alanda zirveye noktaya ulaşmış İngiliz Araştırmacı Thomas Herbert’i incelemeye çalıştık. Herbert, dönemin Şia düşüncesini, sokakta yaşayan hayatını ve bizzat kendi gözlemlerinden aktarması bakımından oldukça benzersizdir. Bize aktarmış olduğu bazı adetler ve davranışlar bugün mevcut olmaması bakımından tarihi belge niteliğindedir. (shrink)

Avec sa succession de bouleversements institutionnels, le dix-septième siècle anglais fut un fabuleux terrain d'expérimentation et de réflexion politique d'où surgirent les grandes théories modernes. A cette période, philosophes et acteurs engagés tentèrent de penser, avec une acuité particulière liée aux événements (guerres civiles, régicide, république, dictature), les tensions inhérentes au pouvoir, tout à la fois perçu comme contraignant, tyrannique et libérateur. Quatre d'entre eux ont été retenus : Thomas Hobbes (1588-1679), le théoricien de l’absolutisme, James Harrington (1611-1677), (...) le républicain classique, Algernon Sidney (1623-1683), le martyr whig, John Locke (1632-1704), le père du libéralisme. Le propos de l’ouvrage est de montrer que, par-delà leurs différences, ces quatre penseurs partagent une approche qui constitue le socle commun d’une théorie de l’Etat moderne. Leur doctrine s’affranchit de l’exercice utopique comme de la théorie de la raison d’Etat et se conçoit comme une anatomie du corps politique. Par un examen minutieux des textes, l’auteur cherche à s’écarter de l' interprétation trop « idéologique » sans doute accentuée par les combats de l’histoire. Elle met en évidence un objet philosophique commun aux quatre auteurs, que l’on retrouve au cœur de toute conception moderne du pouvoir. (shrink)

Utopia and political science are not sharply antithetical models of approach to politics. As Hans Blumenberg points out, they were born at the same time as alternatives to the model of the Platonic philosophical inquiry, and have continued to develop in parallel. Their diversity will be illustrated by examining the role of fiction in Thomas Hobbes's Leviathan and James Harrington's Commonwealth of Oceana. Describing the different role it plays in these works, the essay shows how they both use (...) this concept to solve the problem of the uncertainty of knowledge and the intransparency of the world. (shrink)

This seminal work by political philosopher C.B. Macpherson was first published by the Clarendon Press in 1962, and remains of key importance to the study of liberal-democratic theory half-a-century later. In it, Macpherson argues that the chief difficulty of the notion of individualism that underpins classical liberalism lies in what he calls its "possessive quality" - "its conception of the individual as essentially the proprietor of his own person or capacities, owing nothing to society for them." Under such a conception, (...) the essence of humanity becomes freedom from dependence on the wills of others; society is little more than a system of economic relations; and political society becomes a means of safeguarding private property and the system of economic relations rooted in property. As the New Statesman declared: "It is rare for a book to change the intellectual landscape. It is even more unusual for this to happen when the subject is one that has been thoroughly investigated by generations of historians.... Until the appearance of Professor Macpherson's book, it seemed unlikely that anything radically new could be said about so well-worn a topic. The unexpected has happened, and the shock waves are still being absorbed." A new introduction by Frank Cunningham puts the work in a twenty-first-century context. (shrink)

Bilime ve onun bilgisine akademik, politik, ekonomik ve kamusal alanlar olmak üzere birçok alanda diğer bilgi iddialarına kıyasla daha fazla güven duyulmaktadır. Bilime duyulan bu güvenin temelinde büyük ölçüde bilimsel süreçlerin ve yöntemlerin nesnel bir şekilde yürütülmesi ve bu nesnel sürecin bir ürünü olarak bilimsel bilginin tarafsız bilim insanları tarafından ortaya konulduğu düşüncesi yatmaktadır. Bu bakımdan toplum tarafından bilimin tartışılmaz statüsünün ve bilimsel bilgiye verilen değerin belirleyicisi olarak nesnellik özelliği ön plana çıkmaktadır. Bilhassa doğa bilimleri söz konusu olduğunda bilimsel yöntemin (...) olgulara ve dış dünyaya ilişkin nesnel bilgiler sağladığı düşünülmektedir. Bu bakımdan doğa bilimleri, bilimde nesnelliğin paradigmatik örnekleri olarak kabul görmektedir. Beşeri ve sosyal bilimler alanında ise doğa bilimlerine kıyasla nesnellik algısı düşük olmasına rağmen, yöntemlerinin bilimsel yöntemle çalışılmaya uygun olmasından dolayı en azından ilke olarak nesnel olduğu değerlendirilmektedir. Bilimin değerler alanından ziyade olgu alanına ilişkin çalışmalar yürütmesi, bilim insanlarının değerler, anlamlar ve ideallerinden de kendisini izole ederek bilimsel nesnelliği temin edilebileceği konusunda genel bir kavrayışa yol açmaktadır. Bu görüşün önde gelen düşünürü Karl Popper’dır. Popper bilimsel nesnelliğin, olgusal içerikli önermelerin – protokol önermeleri – öznelerarası sınanabilir olması ile temin edilebileceğini ve böylece bilim insanlarının çalışmalarında kültür, değer ve inanç gibi öznel kanılarının bilimsel bilginin temellendirilmesi ve sınanması noktasında kullanılamayacağını ifade etmiştir. Ancak bilimin doğasına yönelik bir soruşturma bilimsel bilginin düşünüldüğü kadar nesnel bir sürece sahip olmadığını, bilim faaliyetini gerçekleştiren bilim insanlarının kişisel çıkarlarının, değerlerinin ve içinde yaşamış oldukları kültürel faktörlerin bilimsel bilginin elde edilmesi sürecinde etkili olabileceğini ortaya koymaktadır. Bu bakımdan bilimin doğasını doğru bir şekilde anlayabilmenin yolu bilimlerde nesnellik ölçütünün sosyolojik ve kültürel unsurlarla yakından ilişkili olduğunu bilmekten geçmektedir. Thomas Kuhn bilimsel değerlendirmelerde değer yargılarının ve kültürel unsurların kaçınılmaz olduğu düşüncesindedir. Kuhn, Popper’ın aksine sosyolojik etmen ve değerleri de işin içerisine katarak bir bilimsel nesnellik değerlendirmesi yapmaktadır. Bu doğrultuda, o bilimde fazlasıyla öznel unsurları vurguladığı eleştirilerine imkân vermeyecek şekilde bilim insanlarının takip etmesi gereken ve tavsiye niteliğinde olan belirli değerler neticesinde bilimsel nesnelliğin ve rasyonalitenin sağlanabileceğini ifade etmektedir. Bu kapsamda çalışmada, bilimin en bilinen özelliği olarak göze çarpan nesnellik kavramı ve düşüncesine yönelik kavramsal bir belirlemenin ardından kültür ve değer gibi sosyolojik unsurların bilimsel objektifliğin ayrılmaz bir parçası olduğu argümanı, Popper ve Kuhn’un çalışmaları göz önünde bulundurularak serimlenecektir. (shrink)

Bilime ve bilimsel bilgiye yönelik yaygın görüş, bilimin objektif bir faaliyet olduğudur. Bu görüş bilimsel bilginin elde edilmesinde, bilim insanlarının nesnel bir tavır sergilediğini ve onların sosyal faktörlerden etkilenmediğini varsaymaktadır. Yirminci yüzyılın ikinci çeyreğinde, Viyana Çevresi ve Karl Popper'ın düşünceleri ile bilimde sosyolojik ve psikolojik unsurların keşif bağlamı içerisinde görülebileceği, bilimsel kuramların ve araştırmaların gerekçelendirilmesine yönelik girişimlerin ise yalnızca nesnel, epistemik çalışmalardan oluştuğu ileri sürülmektedir. Keşif bağlamı ve gerekçelendirme bağlamı adı altında yapılan bu ayrıma ilişkin iddialar, Thomas Kuhn'un 1962 (...) yılında yayımlanmış olan 'Bilimsel Devrimlerin Yapısı' adlı kitabında vurguladığı argümanlar ile sekteye uğramaktadır. Kuhn, sosyal ve psikolojik etkenlerin her iki bağlamda da yer aldığını ifade etmekte ve bu sebeple keşif ve gerekçelendirme ayrımına karşı çıkmaktadır. Bu çerçevede makalede, Kuhn'un ulaşmış olduğu sonuçlar Güçlü Program'ın öne sürmüş olduğu argümanlar çerçevesinde desteklenerek ortaya konulmaktadır. -/- ABSTRACT That science is an objective activity is the common view towards science and scientific knowledge. This view assumes that scientists have an objective attitude isolated from social factors in the process of obtaining scientific knowledge. In the second quarter of the twentieth century, the Vienna Circle and Popper argued that sociological and psychological elements can be seen in the context of discovery and that attempts to justify scientific theories and research are merely objective, epistemic studies. The claims regarding this distinction made under the context of discovery and the context of justification are interrupted by the arguments emphasized by Kuhn in his "The Structure of Scientific Revolutions" published in 1962. Kuhn opposes the distinction between discovery and justification by stating that social and psychological factors are present in both contexts. In this respect, Kuhn's conclusions are supported by the arguments put forward by the Strong Programme. (shrink)

My aim in this paper is to develop and defend a novel answer to a question that has recently generated a considerable amount of controversy. The question concerns the normative significance of peer disagreement. Suppose that you and I have been exposed to the same evidence and arguments that bear on some proposition: there is no relevant consideration which is available to you but not to me, or vice versa. For the sake of concreteness, we might picture.

Looking back on it, it seems almost incredible that so many equally educated, equally sincere compatriots and contemporaries, all drawing from the same limited stock of evidence, should have reached so many totally different conclusions---and always with complete certainty.

Modern republicanism - distinguished from its classical counterpart by its commercial character and jealous distrust of those in power, by its use of representative institutions, and by its employment of a separation of powers and a system of checks and balances - owes an immense debt to the republican experiment conducted in England between 1649, when Charles I was executed, and 1660, when Charles II was crowned. Though abortive, this experiment left a legacy in the political science articulated both by (...) its champions, John Milton, Marchamont Nehdham, and James Harrington, and by its sometime opponent and ultimate supporter Thomas Hobbes. This volume examines these four thinkers, situates them with regard to the novel species of republicanism first championed more than a century before by Niccolo Machiavelli, and examines the debt that he and they owed the Epicurean tradition in philosophy and the political science crafted by the Arab philosophers Alfarabi, Avicenna, and Averroes. (shrink)

Looking back on it, it seems almost incredible that so many equally educated, equally sincere compatriots and contemporaries, all drawing from the same limited stock of evidence, should have reached so many totally different conclusions---and always with complete certainty.

In this paper, I explore the relationship between epistemic rationality and instrumental rationality, and I attempt to delineate their respective roles in typical instances of theoretical reasoning. My primary concern is with the instrumentalist conception of epistemic rationality: the view that epistemic rationality is simply a species of instrumental rationality, viz. instrumental rationality in the service of one's cognitive or epistemic goals. After sketching the relevance of the instrumentalist conception to debates over naturalism and 'the ethics of belief', I argue (...) that, despite enjoying considerable popularity among both epistemologists and philosophers of science, it is ultimately indefensible. Having thus argued for the distinctness of epistemic and instrumental rationality, I attempt to clarify the role played by each in typical instances of theoretical reasoning. I suggest that being theoretically rational--that is, being proficient with respect to theoretical reasoning--is best construed as a hybrid virtue, inasmuch as it involves manifesting sensitivity to two very different kinds of reasons. (shrink)

Bilime ve bilimsel bilgiye yönelik yaygın görüş, bilimin objektif bir faaliyet olduğudur. Bu görüş bilimsel bilginin elde edilmesinde, bilim insanlarının nesnel bir tavır sergilediğini ve onların sosyal faktörlerden etkilenmediğini varsaymaktadır. Yirminci yüzyılın ikinci çeyreğinde, Viyana Çevresi ve Karl Popper’ın düşünceleri ile bilimde sosyolojik ve psikolojik unsurların keşif bağlamı içerisinde görülebileceği, bilimsel kuramların ve araştırmaların gerekçelendirilmesine yönelik girişimlerin ise yalnızca nesnel, epistemik çalışmalardan oluştuğu ileri sürülmektedir. Keşif bağlamı ve gerekçelendirme bağlamı adı altında yapılan bu ayrıma ilişkin iddialar, Thomas Kuhn’un 1962 (...) yılında yayımlanmış olan ‘Bilimsel Devrimlerin Yapısı’ adlı kitabında vurguladığı argümanlar ile sekteye uğramaktadır. Kuhn, sosyal ve psikolojik etkenlerin her iki bağlamda da yer aldığını ifade etmekte ve bu sebeple keşif ve gerekçelendirme ayrımına karşı çıkmaktadır. Bu çerçevede makalede, Kuhn’un ulaşmış olduğu sonuçlar Güçlü Program’ın öne sürmüş olduğu argümanlar çerçevesinde desteklenerek ortaya konulmaktadır. (shrink)

The Greek Tradition in Republic Thought completely rewrites the standard history of republican political theory. It excavates an identifiably Greek strain of republican thought which attaches little importance to freedom as non-dependence and sees no intrinsic value in political participation. This tradition's central preoccupations are not honour and glory, but happiness and justice - defined, in Plato's terms, as the rule of the best men. This set of commitments yields as startling readiness to advocate the corrective redistribution of wealth, and (...) even the outright abolition of private property. The Greek tradition was revived in England during the early sixteenth century and was broadly influential throughout the seventeenth and eighteenth centuries. Its exponents included Sir Thomas More, James Harrington, Montesquieu and Thomas Jefferson, and it contributed significantly to the ideological underpinnings of the American Founding as well as the English Civil Wars. (shrink)

The concept of evidence is central to both epistemology and the philosophy of science. Of course, ‘evidence’ is hardly a philosopher's term of art: it is not only, or even primarily, philosophers who routinely speak of evidence, but also lawyers and judges, historians and scientists, investigative journalists and reporters, as well as the members of numerous other professions and ordinary folk in the course of everyday life. The concept of evidence would thus seem to be on firmer pre-theoretical ground than (...) various other concepts which enjoy similarly central standing within philosophy. (Contrast, for example, the epistemologist's quasi-technical term ‘epistemic justification’.). (shrink)

Suppose that you and I disagree about some non-straightforward matter of fact (say, about whether capital punishment tends to have a deterrent effect on crime). Psychologists have demonstrated the following striking phenomenon: if you and I are subsequently exposed to a mixed body of evidence that bears on the question, doing so tends to increase the extent of our initial disagreement. That is, in response to exactly the same evidence, each of us grows increasingly confident of his or her original (...) view; we thus become increasingly polarized as our common evidence increases. I consider several alternative models of how people reason about newly-acquired evidence which seems to disconfirm their prior beliefs. I then explore the normative implications of these models for the phenomenon in question. (shrink)

In this paper, I explore the question of whether the expected consequences of holding a belief can affect the rationality of doing so. Special attention is given to various ways in which one might attempt to exert some measure of control over what one believes and the normative status of the beliefs that result from the successful execution of such projects. I argue that the lessons which emerge from thinking about the case ofbelief have important implications for the way we (...) should think about the rationality of a number of other propositional attitudes,such as regret, desire, and fear. Finally,I suggest that a lack of clarity with respect to the relevant issues has given rise to a number of rather serious philosophical mistakes. (shrink)

In this paper, I explore the question of whether the expectedconsequences of holding a belief can affect the rationality ofdoing so. Special attention is given to various ways in whichone might attempt to exert some measure of control over whatone believes and the normative status of the beliefs thatresult from the successful execution of such projects. I arguethat the lessons which emerge from thinking about the case ofbelief have important implications for the way we should thinkabout the rationality of a (...) number of other propositional attitudes,such as regret, desire, and fear. Finally,I suggest that a lack of clarity with respect to the relevant issueshas given rise to a number of rather serious philosophical mistakes. (shrink)

The significance of Machiavelli's political thinking for the development of modern republicanism is a matter of great controversy. This reassessment examines the character of Machiavelli's own republicanism by charting his influence on Marchamont Nedham, James Harrington, John Locke, Algernon Sidney, John Trenchard, Thomas Gordon, David Hume, the baron de Montesquieu, Benjamin Franklin, George Washington, John Adams, Thomas Jefferson, James Madison, and Alexander Hamilton. Concluding that although Machiavelli himself was not liberal, Paul Rahe argues that he did, nonetheless, (...) set the stage for the emergence of liberal republicanism in England. (shrink)

Suppose that one is at least a minimal realist about a given domain, in that one thinks that that domain contains truths that are not in any interesting sense of our own making. Given such an understanding, what can be said for and against the method of reflective equilibrium as a procedure for investigating the domain? One fact that lends this question some interest is that many philosophers do combine commitments to minimal realism and a reflective equilibrium methodology. Here, for (...) example, is David Lewis on philosophy: Our “intuitions” are simply opinions: our philosophical theories are the same. Some are commonsensical, some are sophisticated; some are particular; some general; some are more firmly held, some less. But they are all opinions, and a reasonable goal for a philosopher is to bring them into equilibrium. Our common task it to find out what equilibria there are that can withstand examination, but it remains for each of us to come to rest at one or another of them… Once the menu of well-worked out theories is before us, philosophy is a matter of opinion. Is that to say that there is no truth to be had? Or that the truth is of our own making, and different ones of us can make it differently? Not at all! If you say flatly that there is no god, and I say that there are countless gods but none of them are our worldmates, then it may be that neither of us is making any mistake of method. We may each be bringing our opinions to equilibrium in the most careful possible way, taking account of all the arguments, distinctions, and counterexamples. But one of us, at least, is making a mistake of fact. Which one is wrong depends on what there is (1983: x-xi). In addition to philosophy in general, the method of reflective equilibrium has also been endorsed as the appropriate procedure for investigating various other subject.. (shrink)

The concept of evidence is among the central concerns of epistemology broadly construed. As such, it has long engaged the intellectual energies of both philosophers of science and epistemologists of a more traditional variety. Here I briefly survey some of the more important ideas to have emerged from this tradition of reflection. I then look somewhat more closely at an issue that has recently come to the fore, largely as a result of Williamson's Knowledge and Its Limits: that of whether (...) one's evidence supervenes on one's non-factive mental states. (shrink)

Certain English writers of the seventeenth and early eighteenth centuries, whom scholars often associate with classical republicanism, were not, in fact, hostile to liberalism. Indeed, these thinkers contributed to a synthesis of liberalism and modern republicanism. As this book argues, Marchamont Nedham, James Harrington, Henry Neville, Algernon Sidney, and John Trenchard and Thomas Gordon, the co-authors of a series of editorials entitled Cato's Letters, provide a synthesis that responds to the demands of both republicans and liberals by offering (...) a politically engaged citizenry as well as the protection of individual rights. The book also reinterprets the writings of Machiavelli and Hobbes to show that each contributed in a fundamental way to the formation of this liberal republicanism. (shrink)

According to one view about the rationality of belief, such rationality is ultimately nothing other than the rationality that one exhibits in taking the means to one’s ends. On this view, epistemic rationality is really a species or special case of instrumental rationality. In particular, epistemic rationality is instrumental rationality in the service of one’s distinctively cognitive or epistemic goals (perhaps: one’s goal of holding true rather than false beliefs). In my (2003), I dubbed this view the instrumentalist conception of (...) epistemic rationality. (shrink)

A Moorean fact, in the words of the late David Lewis, is ‘one of those things that we know better than we know the premises of any philosophical argument to the contrary’. Lewis opens his seminal paper ‘Elusive Knowledge’ with the following declaration.

In this paper, I sketch a general framework for theorizing about bias and bias attributions. According to the account, paradigmatic cases of bias involve systematic departures from genuine norms. I attempt to show that the account illuminates a number of important psychological phenomena, including: the fact that accusations of bias frequently inspire not only denials but also countercharges of bias (“you only think that I'm biased because you're biased!”); the fact that we tend to see ourselves as less biased than (...) our peers (the so‐called ‘bias blind spot’); and the fact that we tend to see people who share our views as less biased than people who don't. I explore the circumstances in which we're committed to believing that those who disagree with us are not only mistaken but also biased simply because they disagree with us in the way that they do. In addition, the account also sheds light on another notorious and well‐documented psychological phenomenon: the fact that introspection is an unreliable way of detecting our biases. On the account that I offer, the unreliability of introspection for this purpose isn't a contingent fact that depends on the finer details of human psychology but rather holds of necessity: even God could not have made us creatures who reliably detect our own biases by way of introspection. (shrink)